ΟΙ «ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ» ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα οργανώνονται. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία της οργάνωσής τους, «νομιμοποιούν» την παράνομη ύπαρξή τους στη χώρα και παράλληλα κάποιοι από αυτούς αποθρασύνονται κιόλας.

Ταυτόχρονα συνεπικουρούμενοι από διάφορους αμπλαούμπλες της πολιτικής.

- συγκεκριμενοποιούν μια «χάρτα» δικαιωμάτων τους,

- αποκτούν μια υπόσταση με στοιχεία «δυναμισμού»,

- περιφρονούν προκλητικά τη χώρα που τους ανέχεται, τους ανθρώπους της και την καθημερινότητά τους και..

- επιχειρούν να επιβάλλουν λύσεις και απαιτήσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους, μη διστάζοντας ακόμα και να .απειλούν.

Ο καθένας λοιπόν μπορεί να φανταστεί τι πρόκειται να γίνει αν αυτοί οι άνθρωποι απειλούν τώρα που ζητούν πράγματα από την ελληνική πολιτεία, τι πρόκειται να κάνουν αύριο όταν θα οικειοποιηθούν με θράσος και προκλητικότητα τις παραχωρήσεις της.

Η «Al Jabbar», είναι μια μουσουλμανική οργάνωση που έχει συσταθεί στη χώρα μας και δραστηριοποιείται με στόχο την προβολή των θρησκευτικών δικαιωμάτων των εδώ μουσουλμάνων μεταναστών.
Ο αριθμός των μελών της υπολογίζεται στους 45.000.

Πρώτος στόχος τους η κατασκευή Τζαμιού και μουσουλμανικού νεκροταφείου στην Αθήνα. Κι αυτό θα είναι μόνο η αρχή, στη γενικότερη και καλά οργανωμένη προσπάθεια πολιτισμικής, πληθυσμιακής, ολοκληρωτικής άλωσης της πόλης και της Ελλάδας γενικότερα.
Η φιλολογία των απερίσκεπτων, αλλά και των συνειδητά προσκυνημένων περί νομιμοποίησης και απόδοσης ελληνικής ιθαγένειας, τροφοδοτεί τα πλέον ύπουλα ανθελληνικά σχέδια, και ταυτόχρονα μετατρέπει την ελπίδα των μουσουλμάνων πιστών που κάποιοι τους χρησιμοποιούν με δόλιο τρόπο για να προωθήσουν τα ανθελληνικά σχέδια τους, σε βάσιμη προοπτική.

Αυτή η προοπτική τους φανατίζει.
Ενδυναμώνει τον αγώνα τους.
Κάνει να φαίνονται (και όχι αβάσιμα) ρεαλιστικές οι γενικότερες επιδιώξεις τους.

Πρόσφατα αγόρασαν ένα κτίριο στο κέντρο της Αθήνας, οδός Αισχύλου 37.
Το συνολικό κόστος της αγοράς αλλά και της ανοικοδόμησης του συγκεκριμένου κτιρίου είναι 550.000 ευρώ...

Ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας, Ναίμ Ελ Γαντούρ, δήλωσε πως «τα μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας, είναι οι βασικοί αρωγοί της συγκεκριμένης προσπάθειας.
Τα μέλη αυτά εργάζονται στη χώρα μας σαν εργάτες, μικροί έμποροι, αλλά και πολλοί από αυτούς ζούνε καθαρίζοντας τα τζάμια των αυτοκινήτων στα φανάρια».
Είναι αλήθεια πως αρκετοί μουσουλμάνοι δουλεύουν και μάλιστα κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Τους βλέπουμε, το ζούμε καθημερινά.
Ζούμε όμως καθημερινά και την ίδια την πραγματικότητα στη χώρα μας.
Ξέρουμε καλά πως δεν είναι καθόλου εύκολο να συγκεντρώσεις τέτοια ποσά σ αυτές τις συνθήκες.

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ:

1. Κατά πόσο η συγκεκριμένη οργάνωση είναι νόμιμη και πληροί όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις νομότυπης σύστασης σύμφωνα με τους νόμους του κράτους;

2. Κατά πόσο τα 45.000 μέλη της - και πόσα άλλα αύριο - βρίσκονται νόμιμα στη χώρα μας;


3. Πως αποταμιεύθηκε το ποσόν των 400.000 ευρώ μέχρι τώρα, την ώρα που ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας Ναίμ Ελ Γαντούρ, ξεκαθαρίζει πως οι βασικοί αρωγοί της συγκεκριμένης προσπάθειας είναι άνθρωποι χαμηλόμισθοι, μικροί έμποροι (ας μας ξεκαθαρίσει τι εννοεί μικροί έμποροι - πιθανόν τους παράνομους με τα καρότσια), αλλά και οι επαίτες των φαναριών;

4. Ποιοι από αυτούς φορολογούνται;

5. Σε ποιο σοβαρό κράτος του πλανήτη θα υπήρχαν τα συγκεκριμένα διλήμματα;

6. Σε ποιο σοβαρό κράτος του πλανήτη δεν θα είχε γίνει ήδη ο απαιτούμενος έλεγχος;

Και όμως ακόμα κάποιοι κατηγορούνε το Ελληνικό κράτος για ρατσισμό και τον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη για ξενόφοβο.

Το φόβο όμως τον γεννούν οι εμπειρίες. Κανείς δε γεννιέται φοβισμένος. Κανείς δεν ξέρει τι θα πει φόβος αν πρώτα δεν πάθει για να μπορεί να αντιλαμβάνεται τι πρέπει να φοβηθεί.
Ο Ελληνικός λαός επίσης αντιλαμβάνεται το χάσμα που χωρίζει τις πολιτιστικές μας καταβολές. Άλλοι λαοί. άλλες συνήθειες. Άλλα ήθη και έθιμα.

Που κατάφεραν να συνυπάρξουν;;
Που κατάφεραν να συμβιώσουν;;;
Ποια χώρα. ποιος λαός. ποια εμπειρία πείθει πως θα είναι ομαλή αυτή η διεργασία, όταν με τρόπο βίαιο μεθόδευσαν - σε ποσοστό τρομακτικό - την αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού σ έναν τόπο;;;

Όσο για την αριστερά, καλά θα κάνει να σταματήσει την .μπουρδολογία περί θυμάτων του ιμπεριαλισμού.
Τα θύματα του ιμπεριαλισμού είναι εκατομμύρια.
Όλοι θα βρουν καταφύγιο και δικαιώματα στην Ελλάδα;
Θύματα του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι όλα αυτά και δεν το ξέρουμε;;;;
Οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού είχαν ανοίξει τα σύνορα τους και υποδέχονταν τα θύματα του ιμπεριαλισμού ανά τον κόσμο;;;;;

ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΕΡΕΤΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ Ο ΛΑΟΣ ΔΕ ΘΑ ΣΑΣ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ.
ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΤΕ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΗΛΕΥΕΣΤΕ ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΟΣΩΝ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΙΛΗΣΕΙ.

Πηγή: του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ http://ellinikoforum.blogspot.com

Ότι βάφεται κόκκινο και βαφτίζεται επανάσταση ενδέχεται να είναι και κερκόπορτα!

Απεργοσπάστες Εργολάβοι Μέλη του "Ταξικού" Συνδικάτου των Οικοδόμων στην Πάτρα

Βλέπουμε κατά καιρούς διάφορα επαγγελματικά στελέχη (επί μισθία) του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ να κατακεραυνώνουν συνάδελφούς τους συνδικαλιστές άλλων συνδικαλιστικών παρατάξεων,άλλοτε ως εκπροσώπους του εργοδοτικού συνδικαλισμού και του κεφαλαίου, άλλοτε ως συμβιβασμένους και άλλοτε με χαρακτηρισμούς που, αφενός καταδεικνύουν τον συνδικαλιστικό και πολιτικό πολιτισμό τους, αφετέρου είναι πλέον φανερή η πενία επιχειρημάτων και η αδυναμία τους να πείσουν την εργατική τάξη να τους εμπιστευτεί και να τους ακολουθήσει. Όταν δε κάποιος επιχειρεί διαμέσου επιχειρημάτων και προτάσεων να αντιπαρέλθει των προσωπικών επιθέσεων αυτομάτως “βαπτίζεται” αντικουμμουνιστής.

Τι γίνεται όμως όταν αποδεδειγμένα κάποια σωματεία (υποτίθεται “ταξικά”) έχουν στους κόλπους τους και μάλιστα σε περίοπτη θέση των ψηφοδελτίων τους μεγαλοεργολάβους – κατασκευαστές; Και για να μην ομιλούμε πλέον υποθετικά ας ρωτήσουμε τα παλικάρια του Π.Α.ΜΕ στο Συνδικάτο Οικοδόμων Πάτρας:

1. Έχουν μέλη στο συνδικάτο οικοδόμων Πάτρας μεγαλοεργολάβους – κατασκευαστές οι οποίοι κάνουν απεργοσπασίες στις απεργίες του συνδικάτου και δεν επιτρέπουν ούτε στους εργάτες τους ν’ απεργήσουν ;

2. Είναι νόμιμο μεγαλοεργολάβοι – κατασκευαστές , σύμφωνα με το Ν.1264/1982 να πληρώνουν τακτικές και “ΕΚΤΑΚΤΕΣ” εισφορές σε σωματεία εργαζομένων;

3. Πέραν από τις νόμιμες εισφορές των απλών οικοδόμων, υπάρχουν άλλες εγγεγραμμένες ή μη εγγεγραμμένες ταμειακές “ροές” στο συνδικάτο οικοδόμων; Αν ναι, από που;;;

Αυτά τα 3 ερωτήματα για την ώρα και περιμένω απάντηση (από προηγούμενο άρθρο) και για τους οικονομικούς απολογισμούς του συνδικάτου.

Εγώ προσωπικά δεν βιάζομαι και μπορώ να περιμένω για μερικές ημέρες. Όμως μπορεί το επόμενο διάστημα κάποιοι να τρέχουν και να μην φτάνουν. Βλέπετε υπάρχουν και οικοδόμοι μέλη του συνδικάτου που ανησυχούν περισσότερο από εμένα για τα οικονομικά του συνδικάτου και μπορεί ν’ αποτανθούν σε κανέναν εισαγγελέα, καταθέτοντας στοιχεία και έγγραφα “φωτιά” !!!

Αναδιμοσίευση απο το φιλικό blog: http://karageorgopoulos.wordpress.com/

Λοιπόν μορφωμένε;

Μήπως τελικά κατασπαταλάμε χρήματα (και όχι μόνο) άνευ λόγου και αιτίας, μήπως είχαν δίκιο οι προγονοί μας που επέλεγαν τους δασκάλους και δεν κάθονταν δίπλα στον οποιοδήποτε να μορφωθούν;

Τελικά ποιος είναι ο μορφωμένος άνθρωπος, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του, πως μπορεί να τον διακρίνει κανείς, σε μια θάλασσα πτυχίων, μεταπτυχιακών και διδακτορικών;

Οι άνθρωποι από τους οποίους κληρονομήσαμε τα αγαθά των αγόνων τους δεν ήταν τυλιγμένοι σε τέτοιους τίτλους και δεν αναπαύονταν σε καναπέδες ψυχιάτρων. Ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Μπελογιάννης, ο Παπαδιαμάντης και πολλοί άλλοι που μας κληροδότησαν τα αγαθά και τα οφέλη που απολαμβάνουμε και αποτδομούμε δεν είχαν διδακτορικά! Οι γονείς των «χρυσών παιδιών» και των «στελεχών» που επανδρώνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις μειώνοντας τους εργαζόμενους με σκοπό την αναπτυξιακή μεγιστοποίηση τους, αυξάνοντας την ανεργία και συνάμα τις οικονομικές κρίσεις, μοχθούσαν νυχθημερόν. Παρόλα αυτά δεν χρωστούσαν σε τράπεζες καταναλωτικά (και άλλα) δάνεια, ούτε στρώνονταν σε καναπέδες ψυχιάτρων. Τα μορφωμένα (με στερήσεις) παιδιά τους γιατί τελικά κατάντησαν γενίτσαροι; Μήπως η θάλασσα των τίτλων, πιστοποιεί την καταλληλότητα των κατόχων τους για την υλοποίηση των φόβων του Όργουελ του Χάξλεϊ και του Αϊνστάιν; Ζούμε στην εποχή που οι «μορφωμένοι» του ανεπτυγμένου κόσμου απολαμβάνουν τα αγαθά που παράγονται από τους «αμόρφωτους» του υποανάπτυκτου κόσμου που είναι αποτέλεσμα παιδικής εργασίας και «σύγχρονης» φτύνω-πληρωμένης δουλείας . Μορφωμένε ανθρωπάκο δέσμιε των δανείων, τροφοδότη λογαριασμέ της παγκοσμιοποίησης και της μιας χούφτας δεσμοφυλάκων που κερδίζουν από την ανοησία σου, αργοσαλεύοντας τα νήματα σου, ίσως τώρα ήρθε η ώρα (σου) να μάθεις από (τον τέλειο διδάσκαλο) τον Σωκράτη τι σημαίνει τελικά μορφωμένος. Ίσως έτσι, «...ξυπνήσεις μονομιάς και έρθει ανάποδα ο ντουνιάς.....»!

Όταν κάποιοι επίδοξοι "μορφωμένοι" ζήτησαν από τον Σωκράτη, να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, εκείνος δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων.

«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς... Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις ,
αντί να ελέγχονται από αυτές...

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική..

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές..

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους
αντιπαθείς καλοπροαίρετα..

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους..

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους..

7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την
δόξα τους...»

Λοιπόν μορφωμένε με πόσα ποσά ή χαρτιά γίνεσαι ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΣ, ΒΟΥΔΑΣ, ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ή ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Η Δημοκρατία λειτουργεί μόνο σε περιβάλλον σεβασμού και ευγνωμοσύνης.

Δώσε θάρρος στον «χωριάτη» να σ’ ανέβει στο κρεβάτι…!!!

Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Kevin Rudd πρότεινε στους Μουσουλμάνους που θέλουν να ζουν κάτω από τον Ισλαμικό νόμο της Σαρία, να φύγουν από τη χώρα. Η κυβέρνηση της Αυστραλίας θέλει να αποτρέψει τυχόν τρομοκρατικές ενέργειες, βάζοντας στο στόχαστρο τους φανατικούς. Ο Rudd εξαγρίωσε μερικούς Αυστραλούς Μουσουλμάνους, λέγοντας ότι υποστηρίζει το να επιτηρούνται τα τζαμιά της χώρας από υπηρεσίες πληροφοριών. Τα λόγια του ήταν : "Οι μετανάστες, και όχι οι Αυστραλοί, είναι αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούν. Έτσι είναι, και άμα τους αρέσει! Βαρέθηκα να ανησυχούμε σε αυτή τη χώρα μήπως προσβάλλουμε ένα άτομο ή την κουλτούρα του. Από τότε που έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Bali , η πλειοψηφία των Αυστραλών ένιωσε ένα κύμα πατριωτισμού. Η κουλτούρα μας εξελίχθηκε σε δύο αιώνες γεμάτους αγώνες, προσπάθειες και νίκες από εκατομμύρια άντρες και γυναίκες που επιζητούσαν την ελευθερία. Η κύρια γλώσσα που μιλάμε είναι τα Αγγλικά. Όχι τα Ισπανικά, τα Λιβανέζικα, τα Αραβικά, τα Κινέζικα, τα Γιαπωνέζικα, τα Ρώσικα ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε, αν θέλετε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας, μάθετε τη γλώσσα μας! Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποιο Χριστιανικό, ακροδεξιό, πολιτικό κίνημα, αλλά γεγονός: Χριστιανοί, άντρες και γυναίκες, με Χριστιανικές αρχές, ίδρυσαν αυτή τη χώρα, και αυτό είναι καθαρά καταγεγραμμένο. Αρμόζει, λοιπόν, να το δείχνουμε πάνω στους τοίχους των σχολείων μας. Αν ο Θεός σας προσβάλλει, σας προτείνω να βρείτε άλλο μέρος του κόσμου για να ζήσετε, διότι εμάς ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας. Θα δεχτούμε αυτά που πιστεύετε, χωρίς ερωτήσεις. Αυτό που ζητάμε είναι να δεχτείτε κι εσείς αυτό που πιστεύουμε εμείς, και να ζήσετε μαζί μας με αρμονία, χαρά και ειρήνη. Αυτή είναι η δική μας χώρα, η δική μας γη και ο δικός μας τρόπος ζωής, και θα σας προσφέρουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε κι εσείς. Όμως, μόλις χορτάσετε να παραπονιέστε, να γκρινιάζετε και να μουρμουρίζετε για τη σημαία μας, τον όρκο πίστης στη χώρα μας που δίνετε όταν παίρνετε την υπηκοότητα, τα χριστιανικά μας πιστεύω, τον τρόπο ζωής μας, τότε σας ενθαρρύνω να εκμεταλλευτείτε μια άλλη μεγάλη ελευθερία της Αυστραλίας: Το δικαίωμα να φύγετε! Αν δεν είσαστε ευχαριστημένοι, τότε φύγετε! Δε σας φέραμε εδώ με το ζόρι. Εσείς διαλέξατε να έρθετε. Οπότε, δεχτείτε τη χώρα που εσείς διαλέξατε!"

Η παραχάραξη της ιστορίας απο τον τούρκο καθηγητή δημοσίων σχέσεων Ο Salahi R Sonyel

Ο Ελληνικός θρίαμβος της επανάστασης, υπό την σκιά της τουρκικής προπαγάνδας

"Την παραμονή της επανάστασης, οι Έλληνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν σχετικά ειρηνική και ευημερούσα ζωή. Σε περιοχές όπου οι Έλληνες ήταν πλειοψηφία, είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τους δικούς τους δήμους, απαλλαγμένο από την παρέμβαση του κράτους. Το Ελληνικό Πατριαρχείο στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, την οθωμανική πρωτεύουσα, έγινε ένα προνομιακό θεσμικό όργανο, που συμμετείχε στη διοίκηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τότε γιατί η Ελληνική επανάσταση έλαβε χώρα; 

Παρά την άνετη και εύκολη ζωή που ζούσαν οι Έλληνες, ιδιαίτερα εκείνων στις αστικές περιοχές, άρχισαν να υποκινούνται από τους Ρώσους κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τσάρου Πέτρου αποσκοπώντας στην ανάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Παράλληλα, Γάλλοι μυστικοί πράκτορες άρχισαν να περιφέρονται πάνω από όλα τα Βαλκάνια, ξεσηκώνοντας τους Έλληνες, με υποσχέσεις για αυτονομία ή ανεξαρτησία υπό γαλλική προστασία.
Εν τω μεταξύ οι Έλληνες άρχισαν να θεσπίζουν μυστικές, επαναστατικές και τρομοκρατικές οργανώσεις στο εξωτερικό, και να δημοσιεύουν εφημερίδες και περιοδικά που θα εξυπηρετούν το σκοπό τους. Μία από αυτές τις οργανώσεις, η «Αθηνά», δρούσε για ελληνική ανεξαρτησία με τη βοήθεια της Γαλλίας, ενώ μια άλλη με το όνομα Φοίνιξ έχει την ίδια φιλοδοξία με τη βοήθεια όμως της Ρωσίας. 
Ωστόσο, μια πιο σκοτεινή και φιλόδοξη οργάνωση, με το όνομα Φιλική Εταιρεία, ιδρύθηκε στην Οδησσό το 1814, η οποία προσπάθησε να προκαλέσει εξέγερση των "Ελλήνων", συμπεριλαμβανομένων των Βαλκανίων.
Από τη στιγμή που άρχισε η εξέγερση, ο ληστής Πέτρος Μαυρομιχάλης, κατέβηκε από τα βουνά στην Καλαμάτα μαζί με άλλους ληστές, και δολοφονούνται όλοι οι Μουσουλμάνοι άνδρες. Για να γιορτάσει αυτή τη λεγόμενη "νίκη", είκοσι τέσσερις ιερείς διοργάνωσαν γιορτή στις όχθες του ποταμού της πόλης. Σύντομα μία δυσωδία άρχισε να κρέμεται πάνω από τις πόλεις της Πελοποννήσου, που εκπέμπονταν από τη σήψη αποκεφαλισμένων πτωμάτων των μουσουλμάνων, που τους έτρωγαν τα σκυλιά και τα όρνια. Το νερό στα πηγάδια ήταν μολυσμένο και η πανώλη άρχισε. Εν τω μεταξύ οι Έλληνες του Ναυαρίνου ήταν υπερήφανοι με τις τρομερές σφαγές που έλαβαν χώρα εκεί. Ένας από αυτούς επαίρονταν ότι είχε σκοτώσει δεκαοκτώ Τούρκους. Οι δολοφόνοι ήταν αμείλικτοι. Η πρώτη σημαία των ανταρτών απεικονίζεται ένα σταυρό πάνω από ένα κομμένο Τούρκικο κεφάλι. Οι ληστές κατέβηκαν από τα βουνά και άρχισαν να αφανίζουν Τούρκικους οικισμούς. Ο έλεγχος σύντομα πέρασε στα χέρια των ηγετών τους, και όλος ο Μωριάς γέμισε ομάδες ενόπλων χούλιγκαν, σκοτώνοντας και δολοφονώντας. Εκτιμάται ότι περίπου 50.000 μουσουλμάνοι, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, ζούσε στην Πελοπόννησο, το Μάρτιο του 1821. Αυτό δεν ήταν ένας πόλεμος για την ελληνική ανεξαρτησία ή την απελευθέρωση, αλλά ένας πόλεμος εξόντωσης των Τούρκων και άλλων μουσουλμάνων, και οι κύριοι υποκινητές του ήταν οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί κληρικοί. 

Κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης η βρετανική, γαλλική και ρωσική κυβέρνηση μυστικά βοηθούν τους αντάρτες. Οι κυβερνήσεις αυτές, όχι μόνο δεν είχαν καμία αντίρρηση για την αποστολή χρημάτων, όπλων και μαχητών στους αντάρτες, αλλά και έκαναν ό, τι είναι δυνατόν για να τους βοηθήσουν με τους δικούς τους μυστικούς πράκτορες, με την πλήρη ήττα του Οθωμανικού στόλου στο Ναυαρίνο στις 20 Οκτ l827 από το πολεμικό ναυτικό τους, και τέλος με το πρωτόκολλο που υπεγράφη στις 22 Μαρ 1829 προσδιορίζοντας τα σύνορα μιας ανεξάρτητης Ελλάδας. Ένα χρόνο αργότερα, το ελληνικό ιμπεριαλιστικό κράτος ιδρύθηκε , αλλά έλαβε ένα αξέχαστο μάθημα από τους Τούρκους, στη Δυτική Ανατολία, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922.

Μεταφρασμένο κείμενο από: Μερόπη Μεσσηνίας

 

Ο SALAHİ R. SONYEL (Τούρκος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων)

Το πλήρες άρθρο 

Η 1η Μαη είναι των εργατών και οχι των λουλουδιών.

Η Πρωτομαγιά είναι η ημέρα των εργαζομένων.

Είναι η μοναδική επέτειος που γιορτάζεται την ίδια ημέρα σε όλο τον κόσμο από το 1886. Αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης για όλους τους εργαζόμενους του κόσμου και σηματοδοτεί την «επίσημη πρεμιέρα», αλλά και την συνέχεια των αιμοποτισμένων αγώνων της βιομηχανικής εποχής.

Σε όλο τον κόσμο την ημέρα αυτή, οι εργαζόμενοι απεργούν και εναντιώνονται σε όλους εκείνους, που με τις επιλογές τους επιδιώκουν την συρρίκνωση του βιοτικού τους επίπεδου και την αποδόμηση των εργασιακών τους κατακτήσεων.

Η ημέρα αυτή σήμερα όπως και τότε, αποτελεί εφαλτήριο των εργαζομένων, για την διεκδίκηση και την επίτευξη των νέων δίκαιων στόχων τους.

Την 1^η Μαϊ, η αστική τάξη τόσο κατά το παρελθόν όσο και σήμερα, προσπαθεί να την διαστρεβλώσει, αποδυναμώνοντας τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο της, προσδιορίζοντας την σαν ημέρα των «λουλουδιών».

Αυτή η υποκρισία είχε και έχει σαν στόχο, την νομιμοποίηση της λήθης και την αποστέωση της θυσίας, ομογενοποιώντας με τον τρόπο αυτό, το ταπεινό με το υψηλό εντός του «πλυντηρίου» της ιστορικής ευκολίας.

Την δύσκολή αυτή περίοδο που διανύουμε, οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν να κουβαλήσουν έναν «σταυρό» που δεν τους ανήκει. Τον σταυρό του νεοφιλελεύθερου καταστροφικού πλουτισμού. Ενός σύγχρονου και ακόρεστου οικονομικού παγανισμού, που μετουσιώνει την πρόοδο σε μεσαίωνα και την ανάπτυξη σε φτώχια και δυστυχία.

Η επιτυχία η όχι αυτού του καταστροφικού «οικονομικό-ιδεολογικού» μινώταυρου, εξαρτάται κυρίως από την κοινωνική αντίσταση και από το αν θα επιτρέψουμε ή όχι, την μετατροπή των κανονιοφόρων του συνδικαλισμού σε κρουαζιερόπλοια, κατά την διάρκεια της ναυμαχίας.

Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.

Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".

Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".

Το Μάη του 1963, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά 22 Μαΐου. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από άγνωστους με ρόπαλα. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου. Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968. Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη. Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του. Η αμνηστία που έδωσε ο Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973 κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη. Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.

“Λεωφορείο ο πόθος”

Τέννεσυ Ουίλλιαμς, ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της μεταπολεμικής Αμερικής, έγραψε το βραβευμένο με Πούλιτζερ, “Λεωφορείο ο πόθος” το 1947. Το έργο ανέβηκε την ίδια χρονιά στο Μπροντγουέι, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν, με τους Μάρλο Μπράντο και Τζέσικα Τάντι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Έτσι ένα καλοκαίρι στην υγρή και ερωτική Νέα Ορλεάνη, βλέπουμε ένα λεωφορείο γεμάτο ανθρώπους και όνειρα στοιβαγμένους όπως-όπως, να κοιτούν απ’ τα παράθυρα του λεωφορείου, τη παράξενη Μεξικάνα που φωνάζει: Flores…. Flores para los muertos… κι αυτοί δεν ξέρουν γιατί…....

Η ονειροπόλα Μπλάνς καταφθάνει με μοναδική της αποσκευή μια βαλίτσα γεμάτη με το βάρος των αναμνήσεων της και των ελπίδων της, για την καλοσύνη των ανθρώπων…..

Ακόμη και σήμερα τα λεωφορεία συνεχίζουν να κουβαλούν στις πλάτες τους ανθρώπους με προσδοκίες, ελπίδες και όνειρα. Ανθρώπους που ξυπνούν πριν απ’ τον ήλιο προκειμένου να φτάσουν στις φάμπρικες, με την ελπίδα ότι μόχθος τους θα γίνει η προϋπόθεση που θα εξασφαλίσει στους ίδιους και στα παιδία τους, ένα καλύτερο μέλλον. Ο μόχθος αυτών των ανθρώπων έκανε τις φάμπρικες μεγαλύτερες και οι φάμπρικες τράνεψαν τόσο πολύ, που κατέκτησαν τον κόσμο. Ο μόχθος όσο αυτές γιγαντώνονταν, συνέχιζε το ατέρμονο ταξίδι του με το λεωφορείο ο «πόθος», εωσότου κάποιοι γόνοι επιβατών, αποφάσισαν πως η ελπίδα και ο μόχθος αυτών που τους ευεργέτησαν και τους έστειλαν στα πανεπιστήμια, μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του με ένα άλλο λεωφορείο, το «Άρον άρον..».

Λεωφορείο κατασκευασμένο για ένα παράξενο ταξίδι χωρίς προορισμό, το «ταξίδι» των ελαστικών σχέσεων εργασίας και των απάνθρωπων ωραρίων. Οι γόνοι δεν έχουν καταλάβει (ίσως γιατί δεν μπορούν), πως είναι αδύνατον να ναυλώσουν λεωφορείο που θα ταξιδεύει στο παρελθόν, κόντρα σε αγώνες, όνειρα και κεκτημένα, προς την μεσαιωνική χώρα του τίποτα και του ποτέ. Των εργασιακών σχέσεων του τρόμου, του εκβιασμού, της μιας χούφτας αργύρια και του ενός πινακίου χολής.

Ταξίδι καταδικασμένο να μην πραγματοποιηθεί ποτέ, διότι όσοι κοιτάζουν πίσω κινδυνεύουν να γίνουν στήλη άλατος, όπως η γυναίκα του Λωτ. Είναι αδιανόητο να φανταστεί κανείς «Σκηνοθέτη» να τολμά να στήσει μια θεατρική παράσταση με τη παράξενη «Μεξικάνα» να βρίσκεται μέσα στο λεωφορείο και να φωνάζει στους «επιβάτες» που θα βρίσκονται έξω από το λεωφορείο, Flores…. Flores para los muertos… (Λουλούδια …Λουλούδια για τους νεκρούς…). Στην περίπτωση αυτή ο Τέννεσυ Ουίλλιαμς (ακόμη και νεκρός), θα είχε σοβαρές αντιρρήσεις για την σκηνοθετική «άποψη», τέτοιες ώστε θα ήταν αναγκασμένος να πει στον σκηνοθέτη: «…ρε φίλε δεν κάνεις γι’ αυτή την δουλεία, είσαι ατάλαντος, θα μας βοηθούσες αφάνταστα αν άλλαζες επάγγελμα».

Γιατί αυτός ήξερε πάρα πολύ καλά ότι, «…οι άνδρες που δεν στήριξαν το δίκαιο είναι σαν να μην αντίκρισαν ποτέ τον ήλιο», δηλαδή βάρος της γής, Flores…. Flores para los muertos…

Αγγελόπουλος Χ. Γιώργος.

Της μιας χούφτας αργύρια και του ενός πινακίου χολής.

Το Δεκέμβριο του 1792 τέθηκε ενώπιον της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, ο Ροβεσπιέρος σε μία αποστροφή του λόγου του, είπε «Ο Λουδοβίκος πρέπει να πεθάνει για να ζήσει η χώρα». Στις 21 Ιανουαρίου 1793 ο πολίτης Λουδοβίκος Καπέτος (πρώην Βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος) καρατομήθηκε. Μετρικούς αιώνες μετά την Γαλλική επανάσταση και αφού χύθηκαν τόνοι αίμα για να θρέψουν τα δέντρα της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας της κοινωνικής δικαιοσύνης και δικαιωμάτων, φτάσαμε να βιώνουμε την ύπαρξη μίας επιφατικής δημοκρατίας υπηρέτριας του χρηματισμού και του νόμιμου εκβιασμού. Με την ανοχή της πολιτείας και των εκλεγμένων «υπηρετών», οι πολίτες βιώνουν καθημερινά την τυραννία της αβεβαιότητας και της τρομοκρατίας. Οι ίαινες πήραν την θέση του λέοντα, και οι «Λουδοβίκοι» του κεφαλαίου ελέω της πολιτείας και χρηματοδοτούμενοι απ’ αυτήν καρατομούν Ροβεσπιέρους. Ανερυθρίαστα το κράτος της οσφυοκαμψίας, της λοιδορίας και της κατάχρησης, παρακολουθεί αμέτοχο τους Λουδοβίκους του πλούτου να δουλοπορούν, να τρομοκρατούν και να εκβιάζουν τους εργαζόμενου, δείχνοντας τους την γκιλοτίνα των απολύσεων, απαιτώντας την άνευ όρων παράδοση τους. Η συμπεριφορά των βρυκολάκων του άκοπου πλούτου και των αρχιτεκτόνων της κρίσης, φέρνουν όλο και πιο κοντά την ώρα της επιστροφής του μπούμερανγκ. Θα πρέπει να ήξεραν ότι τους Ροβεσπιέρους τους φτιάχνουν οι συνθήκες και πως: ποτέ ξυπόλητοι, φτωχοί και εργάτες δεν δημιούργησαν οικονομική κρίση στην παγκόσμια ιστορία.
Πως είναι αδύνατον να πιστεύουν οι θλιβεροί Λουδοβίκοι των οικονομικών κρίσεων, ότι θα καταφέρουν να ναυλώσουν εκ νέου δουλεμπορικά που θα ταξιδεύει στο παρελθόν, κόντρα σε αγώνες, όνειρα και κεκτημένα, προς την μεσαιωνική χώρα του τίποτα και του ποτέ. Δουλεμπορικά κολαστήρια των εργασιακών σχέσεων του τρόμου, του εκβιασμού, της μιας χούφτας αργύρια και του ενός πινακίου χολής.