Η Πρωτομαγιά είναι η ημέρα των εργαζομένων.
Είναι η μοναδική επέτειος που γιορτάζεται την ίδια ημέρα σε όλο τον κόσμο από το 1886. Αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης για όλους τους εργαζόμενους του κόσμου και σηματοδοτεί την «επίσημη πρεμιέρα», αλλά και την συνέχεια των αιμοποτισμένων αγώνων της βιομηχανικής εποχής.
Σε όλο τον κόσμο την ημέρα αυτή, οι εργαζόμενοι απεργούν και εναντιώνονται σε όλους εκείνους, που με τις επιλογές τους επιδιώκουν την συρρίκνωση του βιοτικού τους επίπεδου και την αποδόμηση των εργασιακών τους κατακτήσεων.
Η ημέρα αυτή σήμερα όπως και τότε, αποτελεί εφαλτήριο των εργαζομένων, για την διεκδίκηση και την επίτευξη των νέων δίκαιων στόχων τους.
Την 1η Μαϊ, η αστική τάξη τόσο κατά το παρελθόν όσο και σήμερα, προσπαθεί να την διαστρεβλώσει, αποδυναμώνοντας τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο της, προσδιορίζοντας την σαν ημέρα των «λουλουδιών».
Αυτή η υποκρισία είχε και έχει σαν στόχο, την νομιμοποίηση της λήθης και την αποστέωση της θυσίας, ομογενοποιώντας με τον τρόπο αυτό, το ταπεινό με το υψηλό εντός του «πλυντηρίου» της ιστορικής ευκολίας.
Την δύσκολή αυτή περίοδο που διανύουμε, οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν να κουβαλήσουν έναν «σταυρό» που δεν τους ανήκει. Τον σταυρό του νεοφιλελεύθερου καταστροφικού πλουτισμού. Ενός σύγχρονου και ακόρεστου οικονομικού παγανισμού, που μετουσιώνει την πρόοδο σε μεσαίωνα και την ανάπτυξη σε φτώχια και δυστυχία.
Η επιτυχία η όχι αυτού του καταστροφικού «οικονομικό-ιδεολογικού» μινώταυρου, εξαρτάται κυρίως από την κοινωνική αντίσταση και από το αν θα επιτρέψουμε ή όχι, την μετατροπή των κανονιοφόρων του συνδικαλισμού σε κρουαζιερόπλοια, κατά την διάρκεια της ναυμαχίας.
Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.
Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".
Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".
Το Μάη του 1963, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά 22 Μαΐου. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από άγνωστους με ρόπαλα. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου. Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968. Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη. Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του. Η αμνηστία που έδωσε ο Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973 κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη. Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.
