Τέννεσυ Ουίλλιαμς, ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της μεταπολεμικής Αμερικής, έγραψε το βραβευμένο με Πούλιτζερ, “Λεωφορείο ο πόθος” το 1947. Το έργο ανέβηκε την ίδια χρονιά στο Μπροντγουέι, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν, με τους Μάρλο Μπράντο και Τζέσικα Τάντι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Έτσι ένα καλοκαίρι στην υγρή και ερωτική Νέα Ορλεάνη, βλέπουμε ένα λεωφορείο γεμάτο ανθρώπους και όνειρα στοιβαγμένους όπως-όπως, να κοιτούν απ’ τα παράθυρα του λεωφορείου, τη παράξενη Μεξικάνα που φωνάζει: Flores…. Flores para los muertos… κι αυτοί δεν ξέρουν γιατί…....
Η ονειροπόλα Μπλάνς καταφθάνει με μοναδική της αποσκευή μια βαλίτσα γεμάτη με το βάρος των αναμνήσεων της και των ελπίδων της, για την καλοσύνη των ανθρώπων…..
Ακόμη και σήμερα τα λεωφορεία συνεχίζουν να κουβαλούν στις πλάτες τους ανθρώπους με προσδοκίες, ελπίδες και όνειρα. Ανθρώπους που ξυπνούν πριν απ’ τον ήλιο προκειμένου να φτάσουν στις φάμπρικες, με την ελπίδα ότι μόχθος τους θα γίνει η προϋπόθεση που θα εξασφαλίσει στους ίδιους και στα παιδία τους, ένα καλύτερο μέλλον. Ο μόχθος αυτών των ανθρώπων έκανε τις φάμπρικες μεγαλύτερες και οι φάμπρικες τράνεψαν τόσο πολύ, που κατέκτησαν τον κόσμο. Ο μόχθος όσο αυτές γιγαντώνονταν, συνέχιζε το ατέρμονο ταξίδι του με το λεωφορείο ο «πόθος», εωσότου κάποιοι γόνοι επιβατών, αποφάσισαν πως η ελπίδα και ο μόχθος αυτών που τους ευεργέτησαν και τους έστειλαν στα πανεπιστήμια, μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του με ένα άλλο λεωφορείο, το «Άρον άρον..».
Λεωφορείο κατασκευασμένο για ένα παράξενο ταξίδι χωρίς προορισμό, το «ταξίδι» των ελαστικών σχέσεων εργασίας και των απάνθρωπων ωραρίων. Οι γόνοι δεν έχουν καταλάβει (ίσως γιατί δεν μπορούν), πως είναι αδύνατον να ναυλώσουν λεωφορείο που θα ταξιδεύει στο παρελθόν, κόντρα σε αγώνες, όνειρα και κεκτημένα, προς την μεσαιωνική χώρα του τίποτα και του ποτέ. Των εργασιακών σχέσεων του τρόμου, του εκβιασμού, της μιας χούφτας αργύρια και του ενός πινακίου χολής.
Ταξίδι καταδικασμένο να μην πραγματοποιηθεί ποτέ, διότι όσοι κοιτάζουν πίσω κινδυνεύουν να γίνουν στήλη άλατος, όπως η γυναίκα του Λωτ. Είναι αδιανόητο να φανταστεί κανείς «Σκηνοθέτη» να τολμά να στήσει μια θεατρική παράσταση με τη παράξενη «Μεξικάνα» να βρίσκεται μέσα στο λεωφορείο και να φωνάζει στους «επιβάτες» που θα βρίσκονται έξω από το λεωφορείο, Flores…. Flores para los muertos… (Λουλούδια …Λουλούδια για τους νεκρούς…). Στην περίπτωση αυτή ο Τέννεσυ Ουίλλιαμς (ακόμη και νεκρός), θα είχε σοβαρές αντιρρήσεις για την σκηνοθετική «άποψη», τέτοιες ώστε θα ήταν αναγκασμένος να πει στον σκηνοθέτη: «…ρε φίλε δεν κάνεις γι’ αυτή την δουλεία, είσαι ατάλαντος, θα μας βοηθούσες αφάνταστα αν άλλαζες επάγγελμα».
Γιατί αυτός ήξερε πάρα πολύ καλά ότι, «…οι άνδρες που δεν στήριξαν το δίκαιο είναι σαν να μην αντίκρισαν ποτέ τον ήλιο», δηλαδή βάρος της γής, Flores…. Flores para los muertos…
Αγγελόπουλος Χ. Γιώργος.
