Της μιας χούφτας αργύρια και του ενός πινακίου χολής.

Το Δεκέμβριο του 1792 τέθηκε ενώπιον της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, ο Ροβεσπιέρος σε μία αποστροφή του λόγου του, είπε «Ο Λουδοβίκος πρέπει να πεθάνει για να ζήσει η χώρα». Στις 21 Ιανουαρίου 1793 ο πολίτης Λουδοβίκος Καπέτος (πρώην Βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος) καρατομήθηκε. Μετρικούς αιώνες μετά την Γαλλική επανάσταση και αφού χύθηκαν τόνοι αίμα για να θρέψουν τα δέντρα της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας της κοινωνικής δικαιοσύνης και δικαιωμάτων, φτάσαμε να βιώνουμε την ύπαρξη μίας επιφατικής δημοκρατίας υπηρέτριας του χρηματισμού και του νόμιμου εκβιασμού. Με την ανοχή της πολιτείας και των εκλεγμένων «υπηρετών», οι πολίτες βιώνουν καθημερινά την τυραννία της αβεβαιότητας και της τρομοκρατίας. Οι ίαινες πήραν την θέση του λέοντα, και οι «Λουδοβίκοι» του κεφαλαίου ελέω της πολιτείας και χρηματοδοτούμενοι απ’ αυτήν καρατομούν Ροβεσπιέρους. Ανερυθρίαστα το κράτος της οσφυοκαμψίας, της λοιδορίας και της κατάχρησης, παρακολουθεί αμέτοχο τους Λουδοβίκους του πλούτου να δουλοπορούν, να τρομοκρατούν και να εκβιάζουν τους εργαζόμενου, δείχνοντας τους την γκιλοτίνα των απολύσεων, απαιτώντας την άνευ όρων παράδοση τους. Η συμπεριφορά των βρυκολάκων του άκοπου πλούτου και των αρχιτεκτόνων της κρίσης, φέρνουν όλο και πιο κοντά την ώρα της επιστροφής του μπούμερανγκ. Θα πρέπει να ήξεραν ότι τους Ροβεσπιέρους τους φτιάχνουν οι συνθήκες και πως: ποτέ ξυπόλητοι, φτωχοί και εργάτες δεν δημιούργησαν οικονομική κρίση στην παγκόσμια ιστορία.
Πως είναι αδύνατον να πιστεύουν οι θλιβεροί Λουδοβίκοι των οικονομικών κρίσεων, ότι θα καταφέρουν να ναυλώσουν εκ νέου δουλεμπορικά που θα ταξιδεύει στο παρελθόν, κόντρα σε αγώνες, όνειρα και κεκτημένα, προς την μεσαιωνική χώρα του τίποτα και του ποτέ. Δουλεμπορικά κολαστήρια των εργασιακών σχέσεων του τρόμου, του εκβιασμού, της μιας χούφτας αργύρια και του ενός πινακίου χολής.